مینیاتور

مینیاتور:

 در میان تمامی ارزش های هنری به جا مانده از ایرانیان هنر پرور، هنر مینیاتور و نقاشی از جایگاهی متعالی برخوردار است؛ وجود مینیاتور های بی بدیل عهد صفوی که نه در دوران پیش از خود و نه در روزگار پس از خود هیچ همانندی ندارند، تنها گوشه ای از شکوفایی هنر اصیل ایرانیان می باشد.

 کوشش هنرمند ایرانی از دیر باز معطوف به نمونه آفرینی آرمانی بوده است. نقاش بیشتر تمایل داشت که دنیای آمال و تصورات خویش را تصویر کند. اگر هم به جهان پیرامونش روی می کرد چندان به صرافت تقلید از فضای سه بعدی، نور، و سایه و شکل و رنگ اشیاء نمود. ولی او می توانست هر چیزی را به مد د ساده ترین خطوط و خالص ترین رنگ ها بدان گونه نمایش دهد که متقاعد کننده به نظر آید. (پاکباز، نقاشی ایرانی، 1385)

نگارگر ایرانی، با توجه به این نکته که هر چه از شبیه سازی پرهیز کرده و به سمت انتزاع پیش می رود، اثرش مفهوم وسیع‌تر و کلی‌تر را بیان می‌کند. در واقع انتزاعی کردن نوعی ساده سازی به منظور رسیدن به معنایی عمیق و پالایش یافته‌تر است که هنرمند می‌تواند به مدد آن تصاویر جدیدی بیآفریند بدون آنکه نمونه‌ای از آن در طبیعت وجود داشته باشد. درک هنری در نگارگری ایرانی مبتنی بر عالم خیال است که در این عالم، امیدواری، نشان خوبی زندگی و هستی جاری است. از این رو هر جزء اثر ،از زیباترین زاویه و مناسب‌ترین اندازه با هماهنگی کامل مورد استفاده قرار می‌گیرد (طاووسی. نگارگری.1389)